"δεν αφήνει βότσαλα, σημάδια πια δεν βάζει"

Ο κρύος αέρας μού δαγκώνει τη μύτη και πιπιλά τα δάχτυλα. Με τραβά και με σέρνει να χωθώ ολόκληρη μέσα στο μπουφάν μου. Δε τα καταφέρνω. Τα χείλια σκάνε σαν πρώιμα τριαντάφυλλα και τα δόντια τανάλιες. Αλλά συνεχίζω να προχωράω. Παίζω κουτσό στις σκάλες τρώγοντας μανταρίνια. Θέαμα είμαστε αλλά γέλα.
Νοέμβρης και χτες ήταν Ιούλης. Για παπαρούνα μια χαρά κρατιέμαι. Συνεχίζω να προχωράω. Δυο-τρεις άνθρωποι με σπρώχνουν στα σινεμά, στους πεζόδρομους και στην εθνική. Ανταλλάζουμε καραμέλες. "Έχω μια φράουλα. Στη δίνω και θέλω το λεμόνι!". Τα μάτια των φίλων κλαίνε, απογοητεύονται, γελάνε μα το είναι σου είναι αβάσταχτα ασήμαντο. Τι να τους πεις όταν αλλάζουν τους σταθμούς τους στα ραδιόφωνα για πάρτη σου;
Συνεχίζουμε να προχωράμε.
"Ειναι αδυνατον πλεον να κοιμηθω.Ανεβαινω στην ταρατσα της πολυκατοικιας.Θελω να δω να χαραζει. Αν το λυκοφως ειναι για τους θεους, η αυγη ειναι για τους κοινους θνητους.Για μενα, για σενα, γι'αυτους που θα ξυπνησουν σε λιγο για να πανε στην δουλεια τους.Ενα απαλο γκρι χρωμα τυλιγει ολη την πολη.Κιτρινο φως στα παραθυρα των διαμερισματων.Σαν σε ταινια του Αντονιονι.Η αυρα κολαει πανω μου σαν μεμβρανη.Υγρασια.Στο βαθος, ενα αεροπλανο γλυστρα απαλα μεσα στον μισοφωτισμενο οριζοντα μεχρι που χανεται στους πισω λοφους.Η πολη ξυπναει και νιωθω να μου μιλαει.Ο δροσερος αερας, φερνει στ'αυτια μου ηχους απο τηλεορασεις που μολις ανοιξαν για τις πρωτες ειδησεις,το beat της μερας αρχιζει, κι'εγω χαμογελω χωρις να ξερω το γιατι ..η μαλλον ξερω.Νιωθω ομορφα,νιωθω αδειος απο τον εαυτο μου,νιωθω ελευθερος!Αραγε ποσο θα κρατησει..."
by Art Attack

(επειδή εσύ μπορεί να το σβήσεις, εγώ το αφήνω...:ρ)