Όταν είσαι καλά, η Βασιλίσσης Σοφίας μοιάζει με ποτάμι που οδηγεί στη θάλασσα, το μπετόν αχνίζει θυμίζοντας ειδυλλιακές παραλίες, το Hilton και το Μέγαρο Μουσικής είναι θερινά θέρετρα... Ανεβαίνοντας στην Κηφισσίας το τοπίο "χριστουγεννιάζει" απότομα. Πολλά φώτα, πολλά μαγαζιά, ετερόκλητος κόσμος. Πόσα δρομολόγια έχουν γίνει σε αυτούς τους δρόμους...Επίτηδες περνάμε από την Κηφισσίας όλο το Δεκέμβριο για να στέλνουμε φιλάκια στον Άη-Βασίλη που κρέμεται από το κτήριο του ΟΤΕ. Ακόμα και τα αρχιτεκτονικά νάζια του Βωβού σου δίνουν την ψευδαίσθηση μιας ουσιαστικής χρησιμότητας...
Όλα αυτά τα χαριτωμένα βέβαια, μόνο όταν τα χείλια σου μπορούν και σχηματίζουν παρενθέσεις...
Τις μέρες που τα μάτια είναι συννεφιασμένα, οι λεωφόροι είναι κωλόδρομοι, τα αυτοκίνητα σαράβαλα ανεύθυνων οδηγών που ηδονίζονται μόνο στην κίνηση, τα μαγαζιά τσαντίρια, τα ξενοδοχεία και τα μέγαρα λεφτά για πέταμα, τα λεωφορεία χελώνες με βρώμικους επιβάτες, τα άει σιχτιρ στάζουν δίχως βία από τα δόντια σου, το κεφάλι σου ένα καζάνι μπρούτζινο που χτυπάει σαν καμπάνα...και το κρεβάτι σου χαμένη Ατλαντίδα.
Ή ,λοιπόν, θα πρέπει να κόψω τον καφέ ή να το πάρω απόφαση επιτέλους πως αυτή η πόλη μας έχει ταλανίσει ομαδικώς τα νεύρα.
Διαλέγεις και παίρνεις.
Εγώ προς το παρών κάνω αποχή απ' το πρώτο, βάφω τα νύχια στο χρώμα του κάστανου και μουντζώνω τις μάγισσες της Σμύρνης.
Αυτά!
υ.γ. Νικήτα, ευχαριστώ για τις...πεταλούδες:)
