Όλο το σώμα μυρίζει Halls. Κεράσι. Αναδύεται απ' τα πνευμόνια μου και φτάνει ως τις φτέρνες.
Τα μάτια καίνε. Τους βάζω θερμόμετρο αλλά έχουν τσακωθεί με τον υδράργυρο και δεν μου βγάζουν μια σταθερή τιμή. Να ξέρω, βρε αδερφέ, πόσο ακριβά να τα πουλήσω στο παζάρι του ληστή. Το κεφάλι ένα ατελείωτο "γκλιν γκλαν" σε κάθε βήμα. Και το στόμα ξερό πηγάδι. Η φωνή μπάσα, ικανή να πιάσει νότες της Κανελλίδου. Να πιάσει λέμε, όχι να αγκαλιάσει...
Κοιτάζω έξω.....Μετράω κίτρινα και πορτοκαλιά φώτα. 1,2,3,4... Έτσι πάνε αυτά. Άλλα παιδάκια μετρούσανε αστέρια και άλλα θερμοσίφωνες και φώτα πολυκατοικιών...Κάπου όμως χάνω τους υπολογίσμους....Κι εμείς; Πότε σταματήσαμε να είμαστε παιδάκια; Κι αφού σταματήσαμε γιατί ακόμα μετράμε; Ουφ!
Είκοσι "γκλιν γκλαν" και βρίσκομαι κάτω απ' τα σκεπάσματα.
Λοιπόν,
Ποιος θα μου κεντήσει μαξιλάρι μαγικό;
2 σπόροι:
at: Πέμπτη, Οκτωβρίου 27, 2005 11:59:00 π.μ. είπε...
Τι είπες;
Πότε σταματήσαμε να είμαστε παιδάκια;
Rosebud?
at: Παρασκευή, Οκτωβρίου 28, 2005 2:50:00 π.μ. είπε...
#πολιορκητή,έγραφες παραμύθια; Δημοσίευσε κανένα. Είμαι περίεργη!
Πάντως υπάρχουν και τα παραμυθοτράγουδα όπως ο Διομήδης του Γκαϊφύλλια ;ρ
#Κώστα, νομίζω ότι τώρα πια γίνομαι παιδάκι μόνο όταν με βολεύει...
Δημοσίευση σχολίου