"Κι όταν ξαπλώνω, φοβάμαι πως θα πέσω"

Καλέ μου λύκε,
τις προάλλες είπες πως κάνω το άσπρο μαύρο. Δηλαδή, αν δεχτούμε πως υπάρχει θετικός φόβος, εγώ τον βλέπω αρνητικό. Έτσι;
Μα και πως είναι ο θετικός φόβος; Δε φοβάμαι τους άλλους. Εμένα φοβάμαι. Μπήγω τα νύχια στις παλάμες και στα μπράτσα μου. Λύκε, φοβάμαι. Θα με πας πίσω στο δάσος του Τσιπ & Ντέηλ; Κατά λάθος βρέθηκα χωμένη στην κοιλιά μιας όρκας προσμένοντας έναν ψεύτη Πινόκιο να ρθει να με σώσει. Κι ο πειρατής δε μου μιλά, αλλά τρέμει τόσο τα ρολόγια, που κάθε φορά που βρισκόμαστε, επίτηδες τον βάζω να ακούει το τικ τακ της καρδιάς μπας και το περάσει για εκκρεμές. Ρε Λύκε, δε μου πάνε τα ρομαντικά! Για άλλο ήρθαμε εδώ και με άλλα θα φύγουμε. 40 μέρες περιπλανιέται ο νεκρός στη Γη. Τόσα χρόνια εμείς γιατί περιπλανιόμαστε με διαθέσεις πένθιμες και μωβ; Αμαρτία είναι... Μ'αγρίεψαν τα γέλια στα όνειρα... Ο καθείς, λύκε, πενθεί με τον τρόπο του. Άλλος κλαίει, άλλος γελά κι άλλος βουβά μαραζώνει. Στο νυχτόσπιτό μας πενθούμε μ' όνειρα. Το ασυνειδητό μάς ζωγραφίζει φρικιαστικές εικόνες και μας τις πετά στα μούτρα με αναίδεια. Έτσι, το πρωί, λύκε, ανοιγοκλείνουμε τους ονειροκρίτες και κάνουμε τους σταυρούς μας πιότερο από ελπίδα παρά από γνώση. Λύκε, δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει Θεός. Σίγουρα όμως υπάρχει Αγάπη και θέλω να πιστέψω πως είναι πιο δυνατή από φόβους.
Λύκε, σου χρωστώ ένα πακέτο Davidoff light.:ρ

Υ.Γ. By the way, υπάρχει ένας τόπος στ' αλήθεια μεγάλος να ζει για τον έναν ο άλλος;