"τσιγάρο κι έσβησε στα χείλη το Σαββάτο"

Το πιανάκι μεθυσμένο και ακούρδιστο πάνω από μια δεκαετία. Στιγμές-στιγμές όμως βγάζει μια μελωμένη μελωδία με τόσο λυγμό στις παύσεις που δε σε αφήνει ασυγκίνητο. Όσο άκαμπτα και αν είναι τα δάχτυλά μου από χρόνια αδράνειας. Ακόμα και τα πλήκτρα που τρίζουν, που οι χορδές τους είναι τόσο φθαρμένες, μαγειρεύουν τέτοιες συγχορδίες μουσικής που δεν ξύνουν καθόλου το αφτί. Μα αυτά είναι στιγμές... Τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Το βαράω αλύπητα, το γδέρνω να ξεράσει μια σωστή νότα, και αυτό με ανταμείβει με μια παραφωνία τύπου: "Άντε στο διάολο, ατάλαντη!". Εκνευρισμένη το κοπανάω, του κλείνω το καπάκι και το αφήνω σκονισμένο, γδαρμένο και βιασμένο μέχρι το επόμενο φεγγάρι που ελπίζω στην φρόνησή του.
Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να του φορέσω καινούργιες χορδές, δε θέλω να ρθει κάποιος και να το κουρδίσει με τον παρόντα χρόνο και τις παρόντες ορθοφωνίες. Το θέλω χαλασμένο. Γερασμένο. Να παίζω την κλίμακα του Ντο και να μην την αναγνωρίζω. Γιατί απλούστατα αυτή είναι μια καινούργια κλίμακα, με διαφορετικούς ήχους που δεν έχει εφευρεθεί ακόμα.
Και όταν θα με αγαπάει, θα μου στέλνει φιλιά μέσα από γλυκόξινους ήχους τετάρτων και ογδόων, "πιανίσσιμων" και "φορτίσσιμων".
Μα γιατί δε μ'αγαπάς περισσότερο, κάθαρμα;