"έλα να δεις το γυάλινό μου κόσμο"

Αίματα μαζεύονται γύρω απ' τα μάτια. Ζεστές φλεβίτσες. Ξεκινάνε από τα μάγουλα κι όλο ανεβαίνουν έτσι που ως κι οι βλεφαρίδες τσουρουφλίζουν. Και η βροχή βαρά τα κάγκελα αλύπητα ξεπουπουλιάζοντας όλα τα γιασεμάκια. Τα τετράφυλλα γιασεμάκια μου. Για να πάνε καλά οι καλοκαιρινές μέρες μου, πρέπει να βρω τουλάχιστον τρία τετράφυλλα γιασεμάκια...Οι χαριτωμένες ανωμαλίες της φύσης γίνονται δικιές μου προκαταλήψεις. Γενικώς, νομίζω, είμαστε ένας τόπος με βαθιά ριζωμένες τις προκαταλήψεις και τα έθιμα. Μα αν κάποια έχουν τυποποιηθεί και σπάνε τη ρουτίνα, κάποια άλλα είναι τόσο εφιαλτικά. Πόσο μάλλον αν έχεις βιώσει το Θάνατο και ξέρεις πως ο πόνος σου δε χρειάζεται κανένα στολίδι από εθιμοτυπίες. Νευριάζω με τον εαυτό μου και με τους δικούς μου που τα δέχονται αμίλητα όλα τούτα. Ποιο γαμημένο κοινωνικό κώδικα ακολουθείς πάλι και μου φόρεσες τα μαύρα;
...Θυμάμαι κάτι λύκους στα Εξάρχεια με μάτια τόσο εύθραυστα που μόνο κλαμένα μπορείς να τα φανταστείς. Ακόμα και το γέλιο τους έχει κάτι από αρμύρα. Θέλουν, λένε, να μου μοιάσουν όταν μεγαλώσουν! Πόσο τυφλός και χαζός είναι ο κόσμος... Δεν αγαπά τον εαυτό του και θέλει να μοιάσει σε έναν άλλο κόσμο που ούτε εκείνος αγαπά τον εαυτό του και που θέλει να μοιάσει σε έναν άλλο κόσμο που ούτε κι εκείνος πάλι θα αγαπά τον εαυτό του...
Βέβαια είναι κι άλλα μάτια, αγαπημένα και θεόρατα σαν παραθυρόφυλλα, που δε λεν κουβέντα. Περιμένουν με ώμους σα μεγάλη λύπη να τα αποκωδικοποιήσεις λες και πλάστηκες εσύ για ασυρματιστής χαλασμένων κεραίων...Μα ο έρωτας είναι πενιά υψηλής τεχνικής για τέτοιες ατσούμπαλες κινήσεις.
Για ποιο γυάλινο κόσμο μιλάς, βλάκα μου;
Εγώ με αυτοσχέδια βαρόμετρα μεγάλωσα.