"μοιάζεις με ψάρι όταν μ'αγαπάς"

Πιάνω το μυαλό μου να ξεχύνεται. Εκεί που είναι ένας τέλειος κύκλος, ξάφνου κάτι το πιάνει και γίνεται πολύγωνο. Κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να τετραγωνιστεί, αλλά δε τα καταφέρνει, μπλέκει τα μπούτια του, γίνεται κουβάρι, χτυπάει στα τοιχώματα και με γεμίζει πληγές. Χτυπάει πάντα στα λάθος μέρη και μου έρχονται στη γλώσσα πάντα οι πιο ακατάλληλοι συνειρμοί, οι πιο ακατάλληλες θύμησες.
Θα 'μουν, δε θα 'μουν 5 χρονών. Στη κουζίνα, στο παλιό το σπίτι, μαζί με τον πατέρα μου και το αλφαβητάρι μπροστά. Είχα μεγάλο πρόβλημα με το "γ". Δεν ήξερα πώς να το φτιάξω. Ο πατέρας μου χαλούσε ώρες για να κάνει το χέρι μου να τσουλήσει πάνω στο χαρτί και να σχεδιάσει αυτό το καμπυλώδες τερατάκι. Αλλά εγώ ανένδοτη. Απελπιζόμουν και μέχρι το "ν" κατάφερνα να γράψω. Ώσπου κάποια στιγμή, αγανακτισμένη γυρνάω το τετράδιο ανάποδα και σχεδιάζω ένα ψαράκι-στυλιζαρισμένο θα το λέγαμε σήμερα στη γραφιστική-και μπήγω τα κλάματα. Ο πατέρας μου γούρλωσε τα μάτια και με κοίταζε: "Ή θα γίνεις κάτι σπουδαίο ή θα βασανιστείς πολύ στη ζωή σου."
Αλλά δεν έχω ευχάριστα, μπαμπά.