Μια βέρα στη χούφτα μου. Όχι δική μου. Αλλά τώρα πια δικιά μου. Σου 'χουν διαβάσει ποτέ διαθήκη; Ψάχνω να βρω την ημερομηνία γάμου, αλλά τίποτα. Μόνο σκουριά. Προσπαθώ όπως κάνουν τα μέντιουμ. Κλείνω τα μάτια, τη σφίγγω στο χέρι, και παλεύω να ξεχωρίσω καμιά εικόνα από το παρελθόν. Δυσκολίες μιας άλλης γυναίκας. Άγνωστης επί της ουσίας σε μένα. Ψυχανεμίζομαι τη φτώχεια, τα χάδια, τις χλωρίνες, τα μπαχάρια, τις καρφίτσες, τις κλωστές, τις σκόνες, τα δάκρυα. Τί άλλο μπορεί να "πιάσει" ένα μέταλλο φυλακισμένο ακούσια ανάμεσα σε δάχτυλα;
Και από την άλλη, στην ισοπέδωση της ζωής. Καταχραστές συγγενείς με κροκοδείλια δάκρυα. Τουλάχιστον αυτό με αλαφραίνει που δε μπορώ να κλάψω.
Έτσι;
2 σπόροι:
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005 7:09:00 μ.μ. είπε...
καλώς σε βρήκα παπαρούνα... εμείς οι άντρες οι περισσότεροι ίσως έχουμε ένα κάτι σαν ... κόλπο... κλαίμε από μέσα μας... και τα δάκρυα αυτά πονάνε... σου λειώνουν την καρδιά τις αρτηρίες τις φλέβες γιατί κυλάνε μέσα στο αίμα σου... σε εξαγνίζουν...
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005 9:06:00 μ.μ. είπε...
Να ζησεις να την θυμασαι, να ψαχνεις τη ζωη της οπως σημερα και να την αγαπας,καμια φορα αυτες οι αγαπες απο μακρυα ειναι πιο εντονες και δυνατες απο τις "κοντινες" αγαπες
Δημοσίευση σχολίου