Content

Δευτέρα, Αυγούστου 14, 2006

"άσφαλτος που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο"

Χιλιόμετρα πάνω σε ρόδες κι αφήνω το χέρι έξω απ' το παράθυρο να το σπρώχνουν οι ριπές του αέρα. Τοπία που αλλάζουν με αργούς ρυθμούς. Δεκαετίες ολάκερες γδέρνουνε τις γειτονιές μα κείνες μένουν απαράλλαχτες. Μια κασέτα γραμμένη σ' ανύποπτο χρόνο με επιτυχίες του Κατσαρού και τη Μαρινέλλα να ψάχνει για άντρα καπετάνιο. Παππούδες μας κοιτάνε με μισό μάτι και κιλά πρεσβιωπίας. Κάνω πως γελάω, μα οι αποχαιρετισμοί με κάνουν άτσαλη. Παιδάκια αγκομαχούνε πάνω σ' ασφαλτοστρωμένους δρόμους, ενώ εμείς δέκα χρόνια πριν οργώναμε τούτα εδώ τα χώματα και οι γάμπες γεμίζανε λάσπες. Η θάλασσα τ' απόγεμα αγριεύει απότομα. Μού θυμίζει τον εαυτό μου. Αγέρας τής φουσκώνει τα κύματα, πιέζει τα αλάτια να βγουν στις πέτρες.

Ή στα μάγουλα.

Κι έτσι, έχουμε τον Αύγουστο στα δάχτυλα και το μυαλό σε κούρσες. Βοστώνη- Αθήνα, Αθήνα- Βοστώνη. Μίλια μακριά. Πολλά μίλια. Σαν τα 500 miles του Cave; Πόσα τραγούδια χώρεσαν αυτήν την πόλη;

Λύκος ρωτούσε τα βράδια γιατί δε μιλώ, μα εγώ μετρούσα τα χαζά, παιδικά άστρα. Ώσπου να φύγεις, πόσα θα πέσουν πάνω μας; Λίγη αστρόσκονη για τις βαλίτσες, βρε.

Φεύγεις, λοιπόν, με τα πρώτα σταφύλια

κι επιστρέφεις στα μανταρίνια του Δεκέμβρη.

"If you miss the train I' m on you will know that I am gone
You can hear the whistle blow a hundred miles."

4 σπόροι:

0comments says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 15, 2006 1:30:00 μ.μ. είπε...

Καλό ταξίδι σε όσους φεύγουν.
Να κρατήσουν τις αναχωρήσεις για την εποχή που θα ζηλεύουν αυτούς που φεύγουν.

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 16, 2006 7:43:00 μ.μ. είπε...

#μηδέν κόμμεντς, "Φεύγουν καράβια στο γιαλό, και 'γω τους γνέφω στο καλό
Και 'γω τους γνέφω στο καλό, παράπονο μου"

ουφφφφφ!!

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006 4:22:00 μ.μ. είπε...

τώρα μάλιστα...έδεσε το βύσσινο..:Ρ
φαντάζομαι γυναίκα κουκλάρα, κουλτουριάρα, με γνώσεις μαγειρικής και ειδίκευση νοσοκόμας δε βρήκες ακόμα:Ρ

Λακης Φουρουκλας says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 2:44:00 π.μ. είπε...

Πολύ το αναλύουμε το θέμα, πιστεύω. Το μόνο που μετρά για τη μετριότητά μου είναι το κείμενο, κι αυτό είναι υπέροχο...

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers