Content

Τετάρτη, Μαρτίου 01, 2006

"Which side are you on?"

"Πιο πολύ κι απ' όλα τα βιβλία, η γη είν' αυτή που μας γνωστοποιεί τον εαυτό μας. Επειδή ακριβώς μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του, μόλις έρθει αντιμέτωπος με το εμπόδιο. Μα για να ξεπεράσει το εμπόδιο αυτό, χρειάζεται ένα εργαλείο. Χρειάζεται μια τσάπα, ένα αλέτρι. Ο χωρικός, όταν οργώνει, αποσπά σιγά σιγά απ' τη φύση ορισμένα μυστικά, κι αποδεσμεύει μιαν αλήθεια παγκόσμια. Όμοια και τ' αεροπλάνο, το εργαλείο των εναέριων γραμμών, σπρώχνει τον άνθρωπο ν' αναμετρηθεί με όλα τα πανάρχαια προβλήματα.
Μπροστά στα μάτια μου, έχω πάντα την εικόνα της πρώτης μου πτήσης στην Αργεντινή, μια νύχτα σκοτεινή που τηνε φώτιζαν μόνο, σαν άστρα θαρρείς, τ' αραιά φώτα που ήταν σπαρμένα στον κάμπο.
Μέσα σε κείνο το πέλαγος του ερέβους, καθένα χαιρέτιζε το θαύμα της συνείδησης. Μέσα σ' αυτό το σπίτι κάποιος διάβαζε, κάποιος στοχαζόταν, κάποιος άλλος αποζητούσε μια τόση δα εκμυστήρευση. Σε κείνο το άλλο, κάποιος μπορεί να βολιδοσκοπούσε το διάστημα, κάποιος άλλος ν' αναλωνόταν μετρώντας κι υπολογίζοντας τη φωτονεφέλη της Ανδρομέδας. Κάπου αλλού, κάποιοι έκαναν έρωτα. Αραιά και που, σπίθιζαν μες στην εξοχή οι φωτίτσες εκείνες που γύρευαν να τραφούν. Ίσαμε τις πιο διακριτικές: του ποιητή, του δασκάλου, του μαραγκού. Όμως, ανάμεσα στα ζωντανά εκείνα αστέρια, πόσα παράθυρα κλειστά, πόσες λάμψεις σβησμένες, πόσοι αποκοιμισμένοι άνθρωποι..."

Γη των ανθρώπων-Αντουάν ντε Σαιντ- Εξυπερύ

1 σπόροι:

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 02, 2006 2:34:00 μ.μ. είπε...

"...Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ'ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν'ανθίσει μόνο
Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη... "



απ'την Αμοργό του Νίκου Γκάτσου

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers