Μοιραζόμαστε στιγμές. Κρύβουμε τα δευτερόλεπτα στα νύχια και στο αίμα για να μην ξεχάσουμε. Έτσι, όταν θα φλερτάρει η λήθη με τη νοσταλγία, να έχουμε να αμυνόμαστε.
"Καθαρά" Τρίτη και είδα χαρταετό στον ουρανό. Έκανε δυο τρεις πιρουέτες κι έπειτα έσκασε σαν καρπούζι. Το επόμενο βήμα είναι να βρούμε την πρώτη αμυγδαλιά με τα ροζ της κουφέτα περασμένα στα κλαδιά. Όπως βλέπεις, βάζουμε στόχους. Οι άνθρωποι του Ρεαλισμού μού φωνάζουν να κοιτάζω τον εαυτό μου. Σύμφωνοι. Μα ποιος είναι ο εαυτός μου;,τους ψελλίζω. Οι άνθρωποι του Ρεαλισμού θυμώνουν με αυτές τις απορίες μου. Θέλω να μάθω να εξηγώ μόνο με το σώμα. Μόνο η αφή να κωδικοποιεί μηνύματα και να τα αφισοκολλά στα τοιχώματα του μυαλού. Μα ποιος είναι αυτός ο εαυτός επιτέλους που πρέπει να νοιαστώ; Κι αυτοί οι άνθρωποι του Ρεαλισμού, πως γίνανε άνθρωποι του Ρεαλισμού; Άμα δεν σου έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, κανένας μα κανένας ρεαλισμός δεν παντρεύεται με τις θεωρίες που θα πλέκεις κατά καιρούς για να αισθάνεσαι αυτάρκης. Την επόμενη φορά που θα μου πεις να κοιτάζω την πάρτη μου, ευελπιστώ να ξέρεις και την ανταπάντησή μου.
10 σπόροι:
at: Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 5:26:00 μ.μ. είπε...
τί να σου πω..το ψάχνω αυτό που λές,αλλά δεν το βρίσκω.Εμένα παλι,αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει λιγό τη Μόνα Λίζα..
at: Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 7:22:00 μ.μ. είπε...
Ούτε κι εγώ το καταφέρνω. Όχι ψυχίατρο, ίσως πρέπει απλά ν'αλλάξεις μόνιτορ. Ή απλά να αφήσεις το φόβο σου να σε ρουφήξει, να μάθεις να απολαμβάνεις το ταξίδι, το πως τα δικά σου μάτια βλέπουν την πραγματικότητα, και να προσπαθείς να το μοιράζεσαι με άλλους, χωρίς όμως να σε νοιάζει αν αυτοί το βλέπουν ή όχι.
Και προπαντώς να μη φοβάσαι τα μπαλόνια γιατί ποτέ δε θέλουν το κακό σου.
Συναισθάνομαι τον πόνο του αετού που έσκασε σαν καρπούζι. Ο ρεαλισμός είναι η εύκολη λύση για να αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε την πολυπλοκότητα του κόσμου- και του μυαλού μας.
Τα λέμε όμορφο κόκκινο άνθος.
at: Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 8:20:00 μ.μ. είπε...
Χα! Το βλέπω αυτό που λές με την εικόνα. Πράγματι με την άκρη του ματιού σου φαίνεται σαν να είναι καθαρό το πορτραίτο. Μην τους ακούς οι δικές τους οθόνες έχουν πρόβλημα. ;)
Κ.
at: Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 9:08:00 μ.μ. είπε...
μάλλον ανήκω στον σουρεαλισμό στην εικόνα βλέπω μια παπαρούνα ;)
at: Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 10:56:00 μ.μ. είπε...
βρε παίδες,εξηγήστε μου κάτι...πόσα κόκκινα μπαλόνια υπάρχουν;:?
Κι ο "φοβάμαι τα μπαλόνια" γιατί φοβάται τα μπαλόνια;
Άσχετο αλλά σήμερα το άκουσα..ο τελευταίος δίσκος των "Σύννεφων με Παντελόνια" θα λέγεται "Κόκκινο Μπαλόνι"...
Όσο για την φωτογραφία, προσπαθώ να θυμηθώ σε ποια σελίδα την είχα βρει, μα δεν βρίσκω τπτ...
Μάλλον φταίει και το δικό μου μόνιτόρ:ρ
#πνεύμα του δρόμου, τώρα που έρχεται και το Πάσχα, δίπλα στους δρόμους όλο και κάποιες παπαρούνες θα ξεπεταχτούν:)
at: Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 2:17:00 π.μ. είπε...
Einai 3 ta kokkina mpalonia kai grafoun me to idio nick.
De xerw poioi einai oi "Synefa me Pantelonia' alla DAMN THEM!!, pou lene kai oi Aggloi.
K.
at: Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 12:38:00 μ.μ. είπε...
Του συρρεαλισμού και τγης αντίστασης εμείς, λοιπόν, και ξέρουμε και να (απο)χαιρετούμε την κατάλληλη στιγμή, παπαρούνα μου.
at: Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 1:56:00 μ.μ. είπε...
Μερικές φορές βάζουμε ένα γραμματάκι κάτω απ'το ποστ μας για να μας ξεχωρίζετε, αλλά όχι πάντα. Ελπίζουμε να το συνηθίσετε αυτό το μπέρδεμα, εμάς για την ώρα μας αρέσει. Μπορείτε να θεωρήσετε ότι είναι μία δήλωση για την πίστη μας στη συλλογικότητα, η απλά (όπως μάλλον είναι η πραγματικότητα) ότι έχει πλάκα, αφού καμιά φορά κι εμείς δεν ξέρουμε ποιός έγραψε τι και τσακωνόμαστε με λάθος άνθρωπο ;)
Ρωτήστε την ίδια γιατί μας φοβάται. Και μετά ελπίζω να μας βοηθήσετε να την πείσουμε για το αντίθετο.
Σιχαίνομαι να αισθάνομαι τρομακτικός.
Ο.
at: Παρασκευή, Μαρτίου 10, 2006 12:11:00 π.μ. είπε...
#Κόκκινα μπαλόνια, χαρήκαμε για τις συστάσεις...Άμα τσακωθούμε όμως καμιά φορά εδώ πέρα, να βάζετε και ένα γράμμα από κάτω, μην τσακωθούμε με λάθος άνθρωπο:ρ
#Μιραντολίνα,(απο)χαιρετάμε, μας (απο)χαιρετάνε, και πάει κλαίγοντας...
#Φοβάματαμπαλόνια, μην τους ακούς.Εδώ πάλι φοβόμαστε:
1)Τις βελόνες
2)Τους σεισμούς
3)Τους εφιάλτες
και χμ...τώρα τελευταία
4)Τον εαυτό μας
at: Παρασκευή, Μαρτίου 10, 2006 5:41:00 μ.μ. είπε...
τις περιμένω με λαχτάρα ;)πάντως
θα 'θελα να ήμουν βελόνα εδώ πέρα, λατρεύω να τα σπάω μπαλόνια ;)
Δημοσίευση σχολίου