Content

Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2005

Διαθέσεις παραλυμένες,

μάλλον κουρασμένες. Δε σκέφτομαι πια το ο,τιδήποτε. Σαν ρομπότ μπαίνω για μπάνιο, παθαίνω τα καθημερινά μου βραχυκυκλώματα και αρωματισμένο σπάζω τα μούτρα μου στο πρώτο πεζοδρόμιο. Ύστερα λέω πως κατάπια χιλιόμετρα.
Vulnerable. Η μόνη λέξη που μου έρχεται στη γλώσσα τις τελευταίες μέρες. Δηλαδή, δεν το περίμενα. Με είχα για σκληρή. Από πέτρα. Όχι πέτρα. Κάτι πιο ασμίλευτο. Ίσως να ρθαν όλα μπουρδουκλωμένα και το μυαλό να τα μεγενθύνει ηλιθιωδώς.
Η μπακατέλα δέχεται τα μηνύματα δέκα δέκα κάθε μέρα. Τα πέντε από την Τιμ να εφευρίσκει παιγνίδια κερδοσκοπίας προσφέροντας αυτοκίνητα και τα άλλα πέντε από σένα. Ατάκες κοινότυπες που τις σιχαίνομαι γιατί δεν έχουν κανένα νόημα. Τίτλοι, απλά, αρχής και τέλους. Τα λέμε και φιλάκια!-Ποιοι τα λέμε;. Για κύριο θέμα: ένα αργόσυρτο, εμμέσως επιτακτικό, "επέστρεψε!" που ολοκληρώνει το ντεκόρ. Δε μπορώ. Δεν έχει νόημα να κλείνεις ραντεβού με δικιά σου πρωτοβουλιά και καθώς κοχλάζει τ' απομεσήμερο να το ακυρώνεις γιατί κάτι κολλάει τις φτέρνες σου στο πάτωμα! Ένα "Μην πάς!" αναβοσβήνει. Και όλα αυτά πάλι μέσω της μπακατέλας. Γιατί δε θες την επαφή με τη φωνή. Όσα λιγότερα αγγίγματα, τόσες λιγότερες και οι μετέπειτα σκέψεις. Γελοία συμπεριφορά. Δε με συγχωρώ. Μακάρι να ήταν στο χέρι μου, όμως, και στις δυνάμεις μου. Να 'φτιαχνα μελλοντικές σχέσεις πιο "διασταυρώσιμες" μ' ανθρώπους που θεωρώ κοντινούς-οι πειρατές είναι η πιο κοντινή φυλή των απροσάρμοστων- και τις περασμένες θύμησες πιο ανάλαφρες με περισσότερη εστίαση στα γέλια και όχι στις συνέπειες.
Άλλο αγάπη από συνήθεια κι άλλο αγάπη από ψυχή σε ψυχή. Τα ζω και ξέρω τις διαφορές. Άμα έχεις καμιαν απορία πές μου να στη λύσω. Δε βαριέσαι.
Προς το παρόν: vulnerable.

"αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτι,
κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ"

6 σπόροι:

costas says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2005 9:19:00 μ.μ. είπε...

"Εχετε μύνημα στον υπολογιστή σας":

She’s coloured all the secrets of my soul
I’ve whispered all my dreams
She’s so vulnerable, like china in my hands
she’s so vulnerable and I don’t understand
I could never hurt someone I love
she’s all I’ve got
but she’s so vulnerable
oh so vulnerable.

Don’t hide your eyes...

drskafidas says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2005 11:24:00 μ.μ. είπε...

για να νιώσεις την ομορφιά μιας παπαρούνας πρέπει να τη δεις , να τη μυρίσεις, να την πιάσεις στα χέρια σου..

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 16, 2005 3:09:00 μ.μ. είπε...

#Κώστα, αν μου λεγες και πού θα το βρω και να το ακούσω...!:)
#ντόκτορ, καλύτερα αγγίξτε κανένα γιασεμάκι που χει κι άρωμα :ρ
#z43k0, θα ριζώσουν και θα πάψουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη γιατί υπάρχουν πολλά άλλα ακόμα να κάνουμε...
#ειλικρίνια,
κοίτα να δεις τί γίνεται τώρα...
έχω μια γνωστή που δεν έχει κουρευτεί ποτέ στη ζωή της, όξω από τα συνηθισμένα για την "ψαλίδα", γιατί πιστεύει πως άμα κουρευτεί, θα χάσει τη δύναμή της...
ε,λοιπόν κάτι τέτοιο πρέπει να 'γινε και με την πάρτη μου...εξ' ου και ο μιζεραμπλισμός...
Μέχρι όμως να ανακτήσω εγώ τις δυνάμεις μου και ξαναδαγκώσω τη ζωή, δεν είσαι υποχρεωμένος-η να με διαβάζεις γιατί αδικούμε έτσι πολλά γυμνασιόπαιδα που γράφουν καταπληκτικά...

costas says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 16, 2005 4:07:00 μ.μ. είπε...

Πόπη (Poppy?)?

Roxette
Album :Crash!Boom!Bang!
:-D

Το να μην έχει κουρευτεί η φίλη σου δεν είναι τίποτε. Το να μην έχει γ... θα ητανε κάτι.
:-D

neraida says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 16, 2005 5:36:00 μ.μ. είπε...

Θέλω να πω πόσο πολύ ζηλεύω τα γραφτά σου, γιατί με γεμίζουν νοσταλγική μελαγχολία για το γυμνασιόπαιδο που σκαλίζει τη ψυχή μου, όχι απλά αρνούμενο να μεγαλώσει, αλλά πεισμώνοντας σε οτιδήποτε θα μπορούσε να με επαναφέρει στην βιολογική ηλικία μου, με τις αντίστοιχες συνήθειες (αν υπάρχουν...).

Όλη αυτή η μελαγχολία δεν είναι σε καμία περίπτωση θλιβερή, το αντίθετο μάλιστα, είναι μια καλή ανάσα.

Το καλύτερο, δε, απ' όλα, είναι ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη μη-ζωή. Αν δεν ξέρουν τα γυμνασιόπαιδα πως να ζήσουν, ποιος ξέρει?

Unknown says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 16, 2005 10:14:00 μ.μ. είπε...

δεν μπορεί να μην έχεις δαγκώσει τη ζωή και να γράφεις έτσι... εκτός αν σε δάγκωσε αυτή ;)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers